Η σοφία αυτού του κόσμου είναι μωρία για τον Θεό (Α’ Κορ. 3:19), όπως λέει ο απόστολος, ενώ η σοφία που δίνει ο Θεός έρχεται από ψηλά, από τον Πατέρα των φώτων (Ιακ. 1:5,17), και απόδειξή της είναι η ταπεινοφροσύνη. Εκείνοι που θέλουν να αρέσουν στους ανθρώπους, αντί για τη θεία σοφία απέκτησαν την ανθρώπινη, και γεμάτοι υπερηφάνεια και καύχηση γι’ αυτήν απάτησαν πολλούς απλοϊκούς ανθρώπους, πείθοντάς τους να φιλοσοφούν όχι μέσω των κόπων της ευσέβειας και της προσευχής, αλλά με την πειθώ των λόγων της ανθρώπινης σοφίας (Α’ Κορ. 2:4), την οποία ο απόστολος συνεχώς κατηγορεί ονομάζοντάς την κένωση του Σταυρού. Λέει συγκεκριμένα στην προς Κορινθίους επιστολή: «Η αποστολή που μου όρισε ο Χριστός δεν ήταν να βαφτίζω, αλλά να κηρύττω το Ευαγγέλιο, χωρίς σοφά και περίτεχνα λόγια, για να μην κενωθεί ο Σταυρός του Χριστού» (Α’ Κορ. 1:17) – για να μη χάσει δηλαδή το περιεχόμενό του ο θάνατος του Χριστού στον σταυρό. Λέει επίσης: «Όσους ο κόσμος θεωρεί μωρούς, αυτούς διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τους σοφούς· και όσους ο κόσμος θεωρεί παρακατιανούς και περιφρονημένους, αυτούς διάλεξε ο Θεός, και όσους θεωρούνται μηδενικά, για να καταργήσει εκείνους που νομίζουν ότι είναι κάτι· έτσι ώστε να μην μπορεί κανένας να καυχηθεί για κάτι μπροστά στον Θεό» (Α’ Κορ. 1:27-29). Αν λοιπόν, όπως αποδείχτηκε, ο Θεός δεν ευαρεστείται με τα σοφά λόγια των εθνικών αλλά με κόπους προσευχής και ταπεινοφροσύνης, ας απέχουμε και εμείς τελείως από την ψεύτικη γνώση, για να μη χάσουμε τη σοφία που δίνει ο Θεός.
Αββάς Μάρκος: Θεία σοφία και ταπεινοφροσύνη
Αββάς Μάρκος: Θεία σοφία και ταπεινοφροσύνη
Αββάς Μάρκος: Θεία σοφία και ταπεινοφροσύνη
Η σοφία αυτού του κόσμου είναι μωρία για τον Θεό (Α’ Κορ. 3:19), όπως λέει ο απόστολος, ενώ η σοφία που δίνει ο Θεός έρχεται από ψηλά, από τον Πατέρα των φώτων (Ιακ. 1:5,17), και απόδειξή της είναι η ταπεινοφροσύνη. Εκείνοι που θέλουν να αρέσουν στους ανθρώπους, αντί για τη θεία σοφία απέκτησαν την ανθρώπινη, και γεμάτοι υπερηφάνεια και καύχηση γι’ αυτήν απάτησαν πολλούς απλοϊκούς ανθρώπους, πείθοντάς τους να φιλοσοφούν όχι μέσω των κόπων της ευσέβειας και της προσευχής, αλλά με την πειθώ των λόγων της ανθρώπινης σοφίας (Α’ Κορ. 2:4), την οποία ο απόστολος συνεχώς κατηγορεί ονομάζοντάς την κένωση του Σταυρού. Λέει συγκεκριμένα στην προς Κορινθίους επιστολή: «Η αποστολή που μου όρισε ο Χριστός δεν ήταν να βαφτίζω, αλλά να κηρύττω το Ευαγγέλιο, χωρίς σοφά και περίτεχνα λόγια, για να μην κενωθεί ο Σταυρός του Χριστού» (Α’ Κορ. 1:17) – για να μη χάσει δηλαδή το περιεχόμενό του ο θάνατος του Χριστού στον σταυρό. Λέει επίσης: «Όσους ο κόσμος θεωρεί μωρούς, αυτούς διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τους σοφούς· και όσους ο κόσμος θεωρεί παρακατιανούς και περιφρονημένους, αυτούς διάλεξε ο Θεός, και όσους θεωρούνται μηδενικά, για να καταργήσει εκείνους που νομίζουν ότι είναι κάτι· έτσι ώστε να μην μπορεί κανένας να καυχηθεί για κάτι μπροστά στον Θεό» (Α’ Κορ. 1:27-29). Αν λοιπόν, όπως αποδείχτηκε, ο Θεός δεν ευαρεστείται με τα σοφά λόγια των εθνικών αλλά με κόπους προσευχής και ταπεινοφροσύνης, ας απέχουμε και εμείς τελείως από την ψεύτικη γνώση, για να μη χάσουμε τη σοφία που δίνει ο Θεός.