Εὐγένιος Βούλγαρης: Ἡ ἀρετὴ εἶναι αὐτοαγνοούμενη
Τὸν ἀληθινὸ ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ ὅλοι τὸν ξέρουν καὶ μοναχὰ ὁ ἴδιος δὲν ξέρει τὸν ἑαυτό του. Ὅποιος τὸν πλησιάζει, τὸν γνωρίζει, ὁ ἴδιος ὅμως δὲν ἔχει ἐπίγνωση τῶν προτερημάτων του. Τὸ ἀκτινοβόλημα τῆς ἀρετῆς καὶ τῶν χαρισμάτων του, ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴν θεοφώτιστη καὶ θεοχαρίτωτη ψυχή του, εἶναι φανερὸ σ΄ ὅλους ὅσοι τὸν συναναστρέφονται, εἶναι ὅμως ἄγνωστο καὶ ἀφανέρωτο στὸν ἴδιο. Οἱ ἄλλοι τὸ διακρίνουνε καὶ τὸ τιμοῦνε καὶ τὸν δοξάζουνε. Αὐτὸς μονάχα δὲν βλέπει τίποτα καὶ νομίζει τὸν ἑαυτό του μικρὸ καὶ ἀνάξιο καὶ συνηθισμένο΄ «οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοι ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17,10). Ἐσεῖς δέ, ὅταν τὰ κατορθώνετε ὅλα αὐτά, νὰ λέτε πὼς δὲν ἀξίζετε τίποτα.
Ὁ Μωυσῆς, ὅταν ὕστερα ἀπὸ τὴν ὑπερθαύμαστη θεοψία του κατέβηκε ἔπειτα ἀπὸ σαράντα μέρες ἀπὸ τὸ ὅρος, κρατῶντας στὰ χέρια του τὶς πλάκες τῆς θείας Νομοθεσίας, εἶχε τὸ πρόσωπό του δοξασμένο καὶ καταφώτιστο ἀπὸ τὶς μαρμαρυγὲς μιᾶς ὑπερφυσικῆς ἀκτινοβολίας καὶ λαμπρότητας, σὲ τρόπο ποὺ ὁ Ἀαρὼν, ὁ ἀδελφός του καὶ οἱ πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ, δὲν μπορούσανε νὰ ἀντικρύσουνε τὶς ἀκτῖνες ποὺ ἐφωτοστεφάνωναν τὴν ὄψη του κι ἔμεναν ἐκστατικοὶ κι ἐφοβούντανε νὰ τὸν πλησιάσουν. «Καὶ εἶδεν Ἀαρὼν καὶ πάντες οἱ πρεσβύτεροι Ἰσραήλ... καὶ πάντες οἱ Ἄρχοντες τῆς Συναγωγῆς... καὶ πάντες οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ... καὶ ἥν δεδοξασμένη ἡ ὄψις τοῦ χρώματος τοῦ προσώπου αὐτοῦ καὶ ἐφοβήθησαν ἐγγίσαι αὐτῷ». (Ἔξοδ. λδ, 23-22).
Ὁ ἀληθινὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ καὶ γνήσιος ἐκτελεστὴς τῶν ἐντολῶν του, ἂν γυρίσει καμιὰ φορὰ τὰ νοητικά του μάτια ἐπάνω του, δὲν συλλογιέται τίποτες ἄλλο, παρὰ τὰ ἐλαττώματά του καὶ τὴν ἀνημποριά του. Ἀρετὲς καὶ ἱκανότητες ἐξαιρετικὲς δὲν ἀναγνωρίζει στὸν ἑαυτό του. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ διαφορὰ τοῦ κοσμικοῦ ἀπὸ τὸν πνευματικὸν ἄνθρωπο. Ὁ κοσμικὸς κι ὅταν ἀκόμη εἶναι βυθισμένος στὴν ἁμαρτία καὶ στὴν καταισχύνη, δὲν τὸ αἰσθάνεται. Κι ἂν ἔχει κάποιο προτέρημα, ὅλο αὐτὸ προβάλλει κι ὅλο γι᾿ αὐτὸ μιλάει. Ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος ἀντίθετα κι ὅταν ἀκόμη εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ δόξα κι ἀπὸ λαμπρότητα, δὲν τὴν ξεχωρίζει. Κι ἂν ἔχει κάποιο ἐλάττωμα, ὅλο σ᾿ αὐτὸ ἔχει τὸν νοῦ του κι ὅλο γι᾿ αὐτὸ μιλάει, μὲ θλίψη καὶ μὲ πόνο. Τὴν δύναμή του καὶ τὴν δόξα του τὴν βλέπουν οἱ ἄλλοι· αὐτὸς δὲν βλέπει τίποτε ἄλλο, παρὰ τὴν ἀσθένειά του καὶ τὶς ἀδυναμίες του.
Εὐγενίου Βούλγαρη: «ΑΔΟΛΕΣΧΙΑ ΦΙΛΟΘΕΟΣ» (Ἀπόδοσις: Θεοδόση Σπεράντσα)
Γιὰ τὴν ἀντιγραφή: Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 30 -3-2025
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ